اِ چیه روژا نماو قـُیله کرم گم بیه
ویشه ســُتی هر منم تــُیلِ ترّم گم بیه
اِ جنگه گردِ زِنی لا مه بیه سرْ کمر
هم شکت و زخمی ام هم سپرم گم بیه
قافله ملک شکت بی کس و رّی نابلی
یاونه کل ار جا وژو همسفرم گم بیه
کس نمه ذانی ارّا هر شکت و شو کزم
مامله گر تــُیل سی ام پیل و پرّم گم بیه
شوئه زنگ و رّی نیه هــُیچ خه ورِ دی نیه
اِ منِ مال ایر رمیا رّی کپرم گم بیه
بیوه دمه روژی ام سفره پتی نو نیه
وخد اذون نماز اج اَ سرم گم بیه
هاویرت آییل بیمو دال پلونمونه مهرد
اَسگه چی اسگه نویی حوله مونه چ.نه مهرد
نصم شو «گل زرگی» و روژ «خاکه پوسکی» کارمو بی
چودریژی موئینو گل بائینشی دارمو بی
هاویرت متلمونه موئت و نون و قن وه دس
تاوسو ا آو کتن شیرجه چی یین و هسه هس
مه همیشه «وازگونه» یه وژه بیشتره تو بیم
اما تو موزته مهرد و موئتت وه تو رسیم
هاویرت گجربیمو مال مونه نو آبادی بی
«گَـلدِرو» «کلمه»« هلارو» روژ و شومو شادی بی
هیچ ماشینو مِترو بوره ئو بوق بق نوئی
کل برابیمو صمیمی خوره ناحق نویی
«شاوزیرکی» گه مِیا دال» اول مِیامه شا
ارمیاینَه دوز موئتم: «پادشا سبزی میحا»
«کاسمسا » ایمه همیشه وره هن هومه مهات
«کاسمسا » هومه همیشه بعده هر شومه مهات
هاویرت« اول وهاره »منو تو یه سر بیمو
خُشاله وخدی گه هردک نایونو گجر بیمو
هاویرت وخد «لَـلَه »ژنل منیشتنر لوئه جو
حساو «شیرواره »بی تا خود نومجا نیمه رو
روژل «جو رو» ئو «آلا» کار و بارمو فره بی
چی آخر «درو» نوئی دنیالمونه گل کره بی
خاک بازی گه مچیا خر بیو قاو یاگه کلاو
حاوسل جم بیو قیر و قال و وازو راوه راو
سردالگه مونه مهرده دراوی یا کچکی
یاونه ار هیچ کوم نیان یا داری بی یا درکی
هروهارل گه میا زرده لیو چقاله بی
چاخ مکش بیو و کلاو رونکی و قیر و گاله بی
بیل گلو مائه بوشم چون تو فره خشته مهات
تاگه چقتی ما موئتت سیلکه ار کار برات
هرداواتی گه میا سازو دهل انوم بیتی
بوئیمو مشی طلا یاگه سکینه نوم بیتی
دویر اسگه ار یکی عمره وژه ماتیه هومه
آبادی روله بجم مچیانه پرس اَمرحومه
موقع وارو آبادی یه سره مالموتکه بی
پالونه بسدن پاسابیو و لرز و رکه بی
آئیل درسخن گه آبادی ایمه اسه بی
یک دو بدگل گه نومو آیلل بچ مدرسه بی
موئتو مدرسه سخته سارا نان داد هی رو
گابگر مدرسه ول که چون بیه سه جادرو
یمه ویر چی گه بوشم «اکل مکلـ »ـمونه مهرد
شو ا طور کل کسی هتی چی مل مونه مهرد
«سویلونو» «گرزونو» «چال پشگلی» ای ویر چنه
کل گنه ای و تونو تاگه حدیشی هن منه
هاویرت چن گل «قسم گرگونه» ته ایمه دائه
گه بینم راسه گلو یه سره وژ کته «مائه»
ا «کمر بن بازی »و« ا هل چو» وضم خوبی
چون خوراکم وره بازی دو نون و یه جوم دو بی
هاویرت اساشتاوه نون تاوه ای داخته محوارد
شیطونی هیچ گه مهردت چقالل باخته محوارد
آبادیمو تموما یه ساعته نوم نوئیتی
کله شیر مشی بگم خوبی ولی شوم نوئیتی
صصو زوی ار قویله کله شیر کل میایمونه خه ور
دائامه موئت روله کتری پرآوه بنه سر
هاویرت صوتا ایواره کاز کویز مونه مهرد
خه وره هیچمو نائاشت اسگه گه تیزمونه مهرد
موئتو شص گاکوئه آخر وارو وارینه
دنیالو گاکوئه میمو گه ای کاره رنگینه
اسگه آیلل ا جالی کیف گنی بیخ کشو بی
کار نیرم اسگه خوئه اما اسیشه خوشو بی
دور ملی اسبی هاویرتو شونِ ملمو جابی تی
هرکی دور ملی نئاشدی چو ار ژیر پا بیتی
چیه ره کردن چنی خوبی ایمه سیلمونه مهرد
شش دنگ و خشال بیمو وخدی تمومونه مهرد
کی دیه کس کلشک و پقازه و سلمونه میری
حاواله هرکی بپرسی خه وره یاونه نی ری
هاویرت وخدی هرازگانیته ماشده گل دار
تاگه یه سره مچیام فوری موئتت بوئه حوار
شیه ر اسگه چی اسگه ای کوچه و خیابو پر نویی
گویه ری کل کاره بیو گپ گاز فر نوئی
یاته خیر بو بخاری چوین چنی کارته مهرد
ایمه کل پکر بیمو وخدی گه تو بارته مهرد
هاویرت پامو پتی بیو کراسل شر و در
گوره می نوئی اسه کلاش بلا بی دت و کر
گرگ حواردم روله نمی لم هیچ ا ویرم نمه چو
چنی طوم داشدی چقاله گه تو ماشته برگ چو
سال نو وخدی مهات آبادیمو کل شادی بی
گشت گیل مردم و مال تکونن آبادی بی
تپه قبرستان دالاب مربوط به عصر برنز است و در شهرستان کوهدشت، بخش مرکزی، روستای دالاب بالا واقع شده و این اثر در تاریخ ۱۷ اسفند ۱۳۸۱ با شمارهٔ ثبت ۷۹۶۴ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است
دامداری شغل مردم دالاب بالا که البته از کمبود آب آشامیدنی به سختی روزگار می گذرانند به امید روزی که مسئولین مشکل آب این روستا را حل کنند
