شعری از موسی علی نژادیان در وصف آتش سوزی چنگری

چنگری گر گه رت و آگر ستم       باید بگه ریم ایمه کل ماتم

ئه دیار هرین تا برزی دالاو        ئه چه چرمی تا دیار دو آو

ئه درون سخته تا چه ل چنار      گرون گرتنه دیار ار دیار

ئه سرگه شماش تاگر چال برقه    روشنایی آگر ئه جوربرقه

ئه مالگه کریم تا  که ل گاورسی       یه دار نمنیه دی چوین مپرسی

هر اژ په ل تاویی تاکنی حه فی    گرون گرتیه برزی و کفی

ئه ارجن بگرتاگویچ و   مه رو            نه بلالک من نه تله چورو

خیلی کم منیه دار وه سرپاوا        کل بینه ذخال چنه سه خاوا

گر گر مسزن دارل صدساله          دواره سوز بینو امری محاله

وه کلی ستن دارل چنگری          اژ چه خیره تا مه قاسمی

ئه سرتول بگه ر تاخرکداری         پیته لوس بینه هره یه گری

ئه چه کاورل تا دیار طراف           داری نمنیه مری بردیه لاف

هرکه بله ده چنگری وه خو         ار ایسه بچو حتما لیوه مو

تا چه مه موینه کل خاکستره       نه وراز نه کوگ نه مله وره

کیسل ، بزمیژک ، مارمیلک ومار        ئه تاو آگر کردونه فرار

لونه واز بینه گیون دارل بن کول    داری نمنیه تو بوشی یه گول

چنگری جور داوارسیاپوش بیه       خه ضو بوتی ارن کار هرکه بیه

جاری بی چوی آو اسر نه چه مم   هه رجور چنگری سیاپوش خه مم

مه شاعرنیه م یه ئه دس خه مه    ار سکته بکه م ولله هم که مه